Happy new year! (part 2)

Vanuit Cameron Highlands zijn we richting het noorden vertrokken. Naar Georgetown om precies te zijn. Georgetown is een plaats met 400.000 inwoners en ligt op een eiland vlak voor de kust in het noordwesten van Maleisië. De busrit is zeer comfortabel, ruime plekken en een chauffeur die normaal rijdt. Blijkbaar zijn de bussen in Maleisië standaard ruimer dan in de hiervoor bezochte landen, dit kan geen toeval of geluk meer zijn. Dat maakt het reizen met de bus toch een stuk aangenamer. Na de busrit moeten we nog een stukje met de taxi naar het centrum. We delen een taxi met twee Fransen die bij ons in de bus zaten. Na even zoeken hebben we een prima hotel gevonden en kunnen we het één en ander regelen voor de komende dagen. Namelijk retourtickets voor de boot naar Langkawi (een ander eiland voor de kust van Maleisië), een hotel op Langkawi (het is bijna Chinees nieuwjaar en bijna alle hotels schijnen vol te zitten), vliegtickets naar Indonesië en alvast een hotel als we weer terug komen uit Langkawi. Op de dag dat we terug gaan (22 januari) wordt namelijk het Chinees nieuwjaar gevierd en we nemen het zekere voor het onzekere. Nadat we dit allemaal geregeld hadden en hadden gegeten, was het alweer aardig laat geworden. We hadden tussendoor nog wel een beetje de stad bekeken maar ons hart ging er niet echt sneller van kloppen. Er is niet echt een strand waar je naar toe kan gaan en Little India en Chinatown hebben we nu wel gezien. 

Vrijdag 20 januari 2011

Per boot vertrokken we van Georgetown naar Langkawi. Langkawi is wat je noemt een bounty-eiland. Witte stranden (Linda kan niet wachten om een klein beetje van dat strand in een plastic tasje te stoppen), palmbomen, azuurblauw water en omringd door allemaal kleine onbewoonde eilandjes met privé stranden. Wat wil je nog meer? Even uitrusten en lekker niks doen. Niks kon de pret nog bederven. Of toch wel? 

Ja, het weer natuurlijk! Het was al bewolkt toen we vertrokken en na een uurtje varen begon het te regenen. Hadden wij weer. Na 3,5 uur varen kwamen we aan op Langkawi. Het was van daar nog maar een klein stukje met de taxi naar ons hotel. We hadden dit keer een voor backpackers begrippen luxe hotel, zeg maar middenklasse. Omdat het regende hebben de tweede helft van de film The Switch gekeken die op tv was. Na de film was het droog en zijn we de boel gaan verkennen. We huurden een scooter zodat we het hele eiland konden bekijken. Langkawi is ongeveer 25 km lang en 25 km breed. Ondertussen begon de zon te schijnen. We kregen net als in Laos een scooter met lege tank dus we moesten eerst even tanken. Benzine kost hier ongeveer €0,50 per liter dus dat was lachen toen we moesten afrekenen. 

We hebben eerst het strand opgezocht. Het was ongeveer een half uurtje rijden op de scooter. Dat zag er goed uit! Inderdaad wit zand, palmbomen etc. Hier hebben we wat gedronken bij een leuk tentje met de tafels op het strand. Prachtig uitzicht dus. We reden hierna naar de Cable Cars (kabelbaan) in het noordwesten. Onderweg kwamen we nog wat apen (makaken) tegen. De kabelbaan brengt je naar een brug die puur voor het uitzicht is aangelegd. We waren net te laat want de brug zou over een kwartier sluiten. We konden dus beter de volgende dag terug komen. Verder naar het oosten ligt Black Beach. Hier zijn we ook nog naar toe gereden. De zon stond al laag en het zonlicht was bijna goud van kleur. De vissersbootjes lagen rustig in het water, het leek net een schilderij. Je kan vanaf hier Thailand zien. Het was er zo mooi. Hier is de foto gemaakt die Fernando al op Facebook heeft gezet. Het strand dankt zijn naam aan het feit dat het zand helemaal zwart was. Tegenwoordig is het strand niet meer helemaal zwart maar sommige delen nog wel. Het is een beetje vlekkerig. Dat is ook goed te zien op de foto. Uiteraard heeft Linda ook wat van het zwarte zand meegenomen. 

Na the Black Beach hebben we het rondje eiland afgemaakt door verder naar het oosten en naar het zuiden te rijden tot ons hotel. 

Zaterdag 21 januari 2012

Onze eerste echte stranddag begon goed. De lucht was helemaal blauw, geen wolkje te bekennen. We sprongen op de scooter en reden naar het strand. We waren na anderhalf uur ondanks factor 30 al rood. Onze gezichten en armen zijn inmiddels wel wat gewend naar de rest heeft al een tijdje geen zon gezien (dit geldt meer voor Fernando dan voor Linda). Na de lunch zijn we naar de Cable Cars gereden. Het leek ons beter om dit maar op het heetste moment van de dag te doen. Voor 30 ringit (€7,50) per persoon bracht de kabelbaan ons naar een uitkijkplatform op de top van een 650 meter hoge berg. De kabelbaan gaat steil omhoog (42 graden) en dat vinden sommige mensen best spannend aan het gegil te horen. Vanaf het platform hadden we een prachtig uitzicht op de een baai met een klein haventje. Om bij de brug te komen moesten we nog een kabelbaan nemen die ons nog hoger bracht. De brug ligt op twee bergtoppen en hangt met kabels aan één mast. Het is lastig te omschrijven, de foto's zullen het duidelijk maken. Al kunnen we die waarschijnlijk voorlopig nog niet plaatsen. 
Vanaf de brug hadden we een spectaculair uitzicht over de zee en over het dal. We hingen zo hoog boven de grond! We bleven foto's maken tot er een wolk aan kwam drijven, weg was het uitzicht. 

Vlakbij de Cable Cars en brug is een waterval (Seven Wells). We zagen vanuit de kabelbaan al dat het blijkbaar weinig had geregend de laatste tijd want er was niet veel meer over van de waterval. Toch zijn we er nog even heen gereden. We waren toch in de buurt. Het laatste stuk naar de waterval moesten we lopen. Vooraf werden we gewaarschuwd voor de makaken die soms zo brutaal zijn dat ze een tas uit je handen trekken. Welgeteld één makaak zat langs het pad en die was met een kokosnoot aan het spelen. De waterval was niet zo spectaculair maar is dat waarschijnlijk wel als het een tijdje geregend heeft. 

Het was inmiddels iets minder heet geworden. Na nog even op het strand te hebben gelegen, hebben we op de boulevard gegeten bij een Thais restaurant. Vanwege het, zoals zo vaak, onverstaanbare accent van de ober ontstond er weer eens een gesprek dat zo uit een aflevering van Monty Phyton had kunnen komen. 
Onderweg naar het hotel zag Fernando dat het benzinemetertje aangaf dat er geen benzine meer in de brommer zat. Het lampje van de reserve brandde ook als je net getankt had dus het was niet helemaal duidelijk hoeveel er nog in zat. Fernando dacht in ieder geval nog genoeg om naar het hotel te rijden en de volgende dag naar de benzinepomp. Dat was echter niet het geval. We kwamen dus met een lege tank te staan. We waren maar een paar honderd meter van het hotel maar wel 2 km van de benzinepomp. Linda is toen naar het hotel gelopen en Fernando naar de benzinepomp. 
Terug in hotel hebben we nog even de eerste helft van The Switch (wat een aantal aha erlebnissen opleverden) gekeken. 

Zondag 22 januari 2012

Ondanks dat we nog steeds rood waren, zijn we 's ochtends regelrecht naar het strand gereden. Voorlopig zouden we geen strand meer zien dus we wilden hoe dan ook nog even in de zon liggen. We lagen al even op het strand toen donkere wolken zich samenpakten. Niet veel later begon het te regenen, een tropische regenbui die na een kwartier weer ophield. De lucht werd weer blauw en iedereen liep weer het strand op. 
We moesten de scooter om 15:30 uur inleveren wat goed uitkwam omdat onze boot terug naar Georgetown om 17:15 ging. We hadden onze tassen in het hotel achter gelaten en mochten ook nog even douchen. Bij aankomst (de eerste dag) wees het personeel ons er trouwens ook op dat we een kamer voor drie personen hadden geboekt (de enige beschikbare kamer volgens de bookingsite Agoda) en er ook een tweepersoonskamer beschikbaar was. We hebben toen de tweepersoonskamer genomen en het verschil in prijs terug gekregen. We zijn dus erg tevreden over de service van het hotel, Cosy Inn. 

De boottocht terug was erg comfortabel. Omdat we er vroeg bij waren hadden we plekjes vooraan net ongeveer twee meter beenruimte. Lekker onderuit met gestrekte benen op onze tassen. 

Het hotel in Georgetown hadden we al gereserveerd op de eerste dag daar. Strategisch een goede keuze want het hotel is vlakbij de haven gelegen. We konden de horde hongerige taxichauffeurs omzeilen en naar ons hotel lopen. 

Het was een drukte van jewelste in de stad vanwege het Chinees nieuwjaar. Om 00:00 uur luidde het Chinese nieuwjaar in. Op een groot grasveld stond een podium waar diverse optredens verzorgd werden.  
Ook werd de beroemde Chinese dans uitgevoerd waarbij er twee mannen achter elkaar onder een leeuwenpak zitten.  De ene man beweegt de kop van de leeuw en zijn voorpoten en de ander de kont en de achterpoten.  De mannen maken allemaal acrobatische bewegingen op dunne palen boven de grond. Ze spingen van paal naar paal en dat allemaal op de ritme van live muziek. Erg knap! Ook springen ze bij elkaar op hun nek waardoor het lijkt alsof de leeuw gaat staan. Ook dit allemaal op de palen boven de grond. Het was echt enorm leuk om dit te zien. Hierna werd er in het chinees afgeteld naar 00.00 uur. Vervolgens werd er op grootse wijze professioneel vuurwerk afgestoken. We hebben ons prima vermaakt. 
Terug in het hotel moesten we nog een vliegticket boeken. Als je een visum
van Indonesië wilt krijgen moet je aan een aantal voorwaarden voldoen. Een daarvan is dat je een exitticket moet hebben. We hadden wel aan een aantal mensen gevraagd of dit echt nodig is want het is zo vervelend om nu al een ticket vast te moeten leggen. Men gaf aan dat het waarschijnlijk niet nodig was. De site van de Indonesische ambassade gaf aan dat het wel moet. Op internet lazen we allerlei wisselende verhalen. Eerst wilden we zonder ticket gaan en eventueel ter plekke wat boeken als ze erom vragen maar uiteindelijk hebben we besloten toch maar alvast een ticket te boeken. We vliegen op mijn (Fernando) verjaardag van Padang naar Kuala Lumpur en weer terug naar Jakarta.