Hello Indonesie!

Ook Maleisië zit er weer op. We gaan het laatste gedeelte van onze reis tegemoet. Vandaag gaan we naar Indonesië waar we nog 5 weken zullen doorbrengen. Gelukkig is het einde dus nog niet in zicht. Van het reizen en het vrij zijn krijgen we geen genoeg. We missen alleen wel onze familie en vriendjes (en bruin brood).
Maleisië is een erg leuk land. Je kan er uitstekend in reizen. Alles is goed geregeld en de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam zonder dat ze er iets voor terug willen. De oorspronkelijke bewoners Orang Asli vind je hier bijna niet meer. Tegenwoordig is de bevolking erg gemixt en bestaat voornamelijk uit Indiase en Chinese mensen met diverse religies.  
Het leuke is dat dit allemaal goed samen gaat. Zo zagen wij op het strand een vrouw in burkini zwemmen. Daarnaast kwamen drie meiden met een minuscule bikini met string het water uit lopen. Er wordt hier helemaal niet van opgekeken. Het lijkt erop dat men hier hun eigen geloof heeft maar de ander ook niet veroordeelt. 
Maar helaas zit Maleisië erop en vliegen we weer verder. We zouden eigenlijk met de boot naar Indonesië varen maar sinds de concurrentie van de budget vliegtuigmaatschappijen is de bootmaatschappij gestopt met de route naar Medan. Onze Lonely planet gaf nog anders aan. 
Voor 160 RM pp (€40) vliegen we nu in 45 min van Penang naar Medan. Om 09:30 stond onze taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Wederom luxe maar omdat ze hier niet van te voren kunnen zeggen hoe lang de bus erover doet ( is elke keer anders) en wij na Moskou geen risico meer willen lopen nemen we safe de taxi. 
Ook de taxichauffeur blijkt weer een hele aardige man te zijn. Volop praat hij tegen ons en stelt hij vragen over onze reis, werk en NL. Hij vindt het erg grappig dat wij hier in de warmte zitten en het in Nederland koud is. Met een handdruk en een grote lach neemt hij bij het vliegveld afscheid van ons. Daar kan de gemiddelde taxichauffeur in NL nog wat van leren. 
We hebben nog wat Maleisische Ringet over die we op moeten maken. Dit besteden we aan een lekker ontbijtje, voor mij een crêpe met banaan en chocolade en voor Fernan een chipati met Rendang, ontbijt??
Toch blijft er nog geld over dat we opmaken aan allemaal versnaperingen en drinken. Tot op 20rm cent hebben we het geld opgemaakt. Ff uitkienen en dan heb je wat. 
De vlucht verloopt prima en binnen 45 minuten zetten we voet op Indonesische bodem. We bedenken dan ook dat we al sinds Penang op een eiland leven en dat we dit totdat we naar huis gaan ook blijven doen.
We zijn benieuwd hoe het zal gaan met onze visa. We lopen naar een balie voor het visum on arrivel en betalen $25pp. Daarna moeten we naar een andere balie waar onze visum in het paspoort geplaatst wordt. Tien minuten en we zijn klaar en niemand die naar onze uitticket gevraagd heeft. Hebben we hem voor niks gisternacht nog geboekt!!
We stellen gelijk onze vraag over een nieuw visum on arrivel. We stellen de vraag een beetje omgekeerd. We vliegen 31 januari naar Kuala Lumpur kunnen we dan als we terug in Indonesie komen het visum nog gebruiken?? De vrouw geeft aan dat dit niet kan en dat we dan een nieuw visum moeten kopen. Zogenaamd teleurgesteld vragen we dan of dat ook niet kan als we binnen 24 uur terug vliegen. Nee blijft het antwoord ook binnen 24 uur moeten we een nieuw visum kopen. Yes dit is het antwoord dat we willen horen. Omdat indonesie on arivel alleen maar een visum van 30 dagen verstrekt, deze niet verlengbaar is en wij langer dan 30 dg blijven moeten we dus tussendoor het land uit. We vliegen dan naar Kuala Lumpur en willen dezelfde dag terug vliegen naar Jakarta. Omdat we niet zeker wisten of dit binnen 24 uur kon en we geen zin hebben om een dag in KL te blijven zijn we erg blij met dit antwoord. Het kost ons wel een extra ticket en $50 aan visa.  
Met een soort tuktuk zijn we naar het centrum van Medan gereden. We zouden hier één nacht blijven en dan doorreizen. Omdat er weinig te doen is in Medan en we hier alleen zijn omdat we hier landden besloten wij om vandaag nog door te reizen. Dat is echt het heerlijke van backpacken. Bevalt het niet, pak je tas op en gaan! Wel wilden we nog wat van Medan zien. Met een zware rugtas op je rug, hij wordt steeds zwaarder waarschijnlijk door het zand, is dit niet fijn om te doen. We zijn een hotel ingelopen en hebben gevraagd of we daar onze tassen mochten stallen. Gelukkig mocht dit en konden we de bezienswaardigheden van Medan gemakkelijk bekijken. De bezienswaardigheden bestonden uit een paleis en een moskee. Beide niet heel bijzonder alhoewel de moskee er van de buitenkant wel mooi uitzag. Bij de moskee stonden wij weer in het middelpunt van de belangstelling. Meerdere mensen kwamen naar ons toe om te vragen of we met ze op de foto wilden. Wat er zo leuk aan is om met twee vreemden op de foto te gaan en wat er zo bijzonder aan ons is weten we niet. In ieder geval kijken heel veel mensen naar ons, krijgen we erg veel aandacht en willen de mensen aan ons zitten. Hand geven, hand vasthouden op de foto en gewoon even aanraken. Dat vinden we dan wel weer minder fijn.  
Ook kwam er een groepje meisjes aan die aan Fernando vroegen of ze een interview mochten afnemen. Dit moesten ze als opdracht voor school doen. Behulpzaam als hij is heeft Fernan hier aan meegewerkt. Hij kreeg vragen over NL en over hoe hij Medan en Sumatra vindt. Het interview duurde toch wel erg lang en dat allemaal in de brandende hete zon. Bij het afscheid nemen kregen we ook weer van iedereen een hand. 
Tussen de bezienswaardiheden door hebben we onze eerste maaltijd in Indonesië genuttigd. O dat was lekker!! We konden zelf ons bord volscheppen met verschillende gerechten. Alles was lekker pittig, het beviel ons perfect!
Vervolgens met een minibus naar het busstation gegaan die 10km verderop ligt. Daar werden we bij een locale bus afgezet die ons naar Berestagi zou brengen. De bus zat helemaal vol met locale mensen. Wij waren de enige toeristen. Ook zaten er mensen op het dak van de bus. Wij vroegen hoe duur de bus zou zijn waarop de chauffeur een briefje van 10000 liet ziet. 10000 zei ik tegen Fernan dat klopt vast niet? De reis zou namelijk 2,5 uur duren en 10000 is €0.86. Later bleek toch echt dat we maar 0,86 cent pp moesten betalen, dat is bijna gratis!! We zaten dan wel opgepropt op de achterbank van de bus maar ja wat wil je!
Na iets meer dan 2 uur kwamen we aan in Berestagi en gingen wij op zoek naar een slaapplaats. Veel keus is hier niet want ook al wonen hier 600.000 mensen het centrum bestaat uit één straat. Het eerste guesthouse bleek behoorlijk vies te zijn, net zoals de rest van de stad trouwens. Het tweede guesthouse was gelukkig een stuk beter. Vergeleken met het eerste hotel een walhalla maar voor onze begrippen oké. Wel hebben we een eigen veranda maar geen warm water. Kunnen wel warm douchen maar daar moet voor betaald worden. 
Omdat het stadje erg vies is en het guesthouse ook eten serveert hebben we ervoor gekozen om in ons guesthouse te eten. 
We hebben noodles met groente en kip en gado- gado gegeten. Het was erg lekker maar we zijn er beide over uit dat jouw Gado-Gado lekkerder is Jeanne! 
Na een spelletje gespeeld te hebben en ons blog bijgewerkt te hebben zijn we in een diepe slaap gevallen. 
24 januari 2012
We gaan de vulkaan (Sibayak)  beklimmen. We staan op en nemen een stevig ontbijt. Daarna maken we ons klaar om naar de vulkaan te gaan. De beklimming van de vulkaan naar de krater en terug duurt ongeveer vijf uur. Met een minibus worden we naar de voet van de vulkaan gebracht. Daar moeten we een ticket kopen en onze namen in een boek schrijven. De man van de kaart verkoop ziet dat ik mijn naam in het boek schrijf en zegt gelijk dat hij Linda een hele mooie naam vindt. Ik vermeld dan dat ik eigenlijk Linda Maria heet. De ogen van de man beginnen te glimmen en hij geeft nogmaals aan dat hij het een hele mooie naam vindt. Vervolgens vraagt hij of ik katholiek ben. Nadat ik nee heb geantwoord zagen wij de teleurgestelde blik in de ogen van de man. Ik had spijt van mijn antwoord. Waarschijnlijk was de man een van de weinige katholieke hier en dacht hij een medestander te hebben gevonden.  Daarna lekker op pad gegaan. De beklimming begon op een geasfalteerde weg die al gelijk erg stijl was. Het eerste uur was behoorlijk zwaar. Even tien minuutjes pauze genomen en daarna weer door. Nu liepen we van de weg af en begon het klimmen en klauteren. Na twee uur en 10 minuten waren we aan de top bij de krater. We zagen op verschillende plekken stoom uit de grond spuiten. Na even uitgerust te hebben en de nodige foto's gemaakt te hebben is Fernan met twee andere jongens naar het hoogste gedeelte van de vulkaan geklommen. Ik had daar even geen zin meer in en heb gekeken hoe goed Fernan het deed.  
Daarna konden we weer aan de afdaling beginnen. Ons guesthouse had het advies gegeven om dezelfde weg terug te nemen omdat de andere weg erg glad zou zijn. We hoorden van de twee jongens dat zij deze weg toch omhoog hadden genomen en dat het te doen was. Hierop toch besloten om deze weg te nemen. Twee keer dezelfde route bewandelen is ook niet leuk. 
Het bleek een behoorlijke afdaling te zijn met in het begin veel rotsblokken en stenen die glad waren. Daarna moesten we een heel stuk door het bos heen dat erg blubberig en glad was. 
Het duurde 2 uur om beneden te komen en we waren blij dat we er waren want we begonnen het zat te worden en hadden trek. Als we dezelfde weg terug hadden genomen als de heenweg dan hadden we het een stuk makkelijker gehad maar wel minder leuk. 
Op zoek naar een plaats waar we konden eten. Echte restaurants hebben ze hier niet. Je merkt dat het echt een stuk armer is en daardoor moeilijker is om in netjes en schoon restaurant te eten. We zouden ook naar een hotspring gaan. Bij een van de hotsprings kon je ook eten krijgen. Er stonden een paar houten bankjes en tafeltjes. Verder was het er niet echt schoon maar we moesten toch eten. Gekozen voor de nasi goreng waar geen vlees in zit, betrekkelijk veilige keus. 
Het eten werd vers bereid wat in deze landen vaak een uitzondering is omdat ze meestal alles al klaar hebben liggen. Het eten bleek echt heerlijk te zijn. Eitje en gefruite uitjes erbij mhm! Daarna zijn we de hete bron ingegaan. Het water rook ook helemaal naar zwavel en was erg heet. Lekker onze vermoeide benen tot rust laten komen. 
We wilde de man van de baden betalen en gaven hem 7000 roepia. Het was nl 6000. Hierop kwam de vrouw die ons eten bereid had naar buiten lopen en die zei wat. Vervolgens kregen we de 7000 weer terug. Bleek dat we of bij het eten al betaald hadden voor de heet water bron of dat we niet hoefden te betalen omdat we hier gegeten hadden. We hadden bij het eten 25000 betaald omgerekend €2,20. Het is echt zo goedkoop hier en deze mensen waren ook zo eerlijk. Ze hadden makkelijk het geld aan kunnen nemen want wij waren toch in de veronderstelling dat we nog moesten betalen. Het lijkt wel hoe armer de mensen zijn hoe eerlijker ze zijn. 
's Avonds weer in ons guesthouse gegeten. We hebben nog geprobeerd een leuk restaurantje te vinden in het centrum maar dit is niet gelukt.