WAARSCHUWING!

Dit reisverslag kan als schokkend worden ervaren.

We gaan naar Cambodja! Het land van Angkor wat, de rode khmer en de killingfields. 
Lopend gaan we naar de haven van Chau Doc. Daar nemen we de slowboat naar de grens met Cambodja. Tot de grens is het drie uur varen. Onderweg bekijken we nog een visfarm en een dorpje. In dit dorpje lopen twee kindjes rond van 6 á 8 jaar oud die koekjes aan toeristen verkopen. Wat ze niet weten is dat er een bord hangt met daarop in het Engels geschreven dat de koekjes die ze verkopen over de datum zijn en we deze beter niet kunnen kopen. Ze zijn precies onder dat bord gaan staan om hun koekjes te verkopen. Wij moesten hier wel om lachen en hebben er een foto van gemaakt en natuurlijk geen koekje gekocht!
Bij de grens aangekomen gingen we van de boot af zodat ons visum geregeld kon worden. Dit gebeurt ook allemaal in een kantoor op het water en werd geregeld door de medewerkster van onze boot. Wij konden ondertussen onze laatste Dong uitgeven aan de lunch en wat snoeperij. Na een uurtje en $22 p.p lichter voor het visum gingen we met een andere boot verder. Na tien minuutjes varen moesten we weer van de boot af om onze stempels te halen. Jippie we zijn officieel in Cambodja!! Daarna was het nog 1,5 uur varen naar een plaatsje waar een minibus op ons stond te wachten om ons naar Phnom Penh te brengen. We moesten met 17 andere mensen en al onze bagage in het busje. Dit werd dus aardig proppen en heel warm!!
Nadat we onze eerste blikken op Cambodja gericht hadden zagen Fernan en ik dat dit land veel armer is dan Vietnam en Laos. De huizen zijn veel ouder en slechter, de kinderen zien er onverzorgd uit en we zagen uitgemergelde koeien staan. Hoe buurlanden toch zo van elkaar kunnen verschillen!
Na tien minuten rijden moesten we ineens allemaal weer uit het busje stappen. Het bleek dat de weg hier heel slecht was met veel kuilen. We moesten allemaal eruit en een stuk lopen omdat het busje het anders niet redde. We moesten hier wel om lachen en lopen een stukje. Ook ben ik weer blij want precies op dit stuk ligt zand!! Snel wat voor mijn collectie meegenomen. 
Na twee uur komen we in Phnom Penh aan, de hoofdstad van Cambodja. Ook dit keer worden we niet op de afgesproken plek afgezet maar bij de tuktuk chauffeurs buiten het centrum. We hadden geen zin om te lopen (bleek later ook veel te ver te zijn).  Na afdingen bracht de tuktuk ons voor $2 naar het hotel. 
In heel Cambodja is het gebruikelijk om met dollars te betalen. De geldautomaten geven hier buiten riel ook dollars. 
Ons guesthouse blijkt niet geweldig te zijn maar omdat we echt geen zin hebben om te slepen nemen we de kamer toch maar. 
Daarna lekker wat gaan drinken. Het eerste tentje wat we bezochten zag er erg gezellig uit. Ik zag op de kaart cola zero staan en bestelde die. De ober gaf aan dat ze geen Zero hadden. Doe dan maar light zei ik. Hadden ze dus ook niet. Gelukkig hadden ze wel twee normale cola. Toen we de cola kregen vroeg de ober of we ijs erbij wilden. Omdat de GGD ons afgeraden heeft ijs in de drankjes te nemen omdat dit vaak van kraanwater gemaakt is en wij zorgvuldig luisteren naar het advies van de ggd bedanken wij netjes. 
Blijken de blikjes cola warm te zijn! Op de vraag of de ober geen koude cola heeft antwoordt hij nee. Nou warme cola drinken gaat ons te ver en we besluiten ergens anders heen te gaan. 
Het andere restaurant waar we aankomen blijkt geen menukaart in het Engels te hebben maar twee blikjes cola bestellen lukt. Ook deze blijken niet gekoeld te zijn. Blijkbaar is het hier dus normaal om de blikjes niet te koelen. Waarschijnlijk ligt het vlees er ook ongekoeld bij! We bedenken ons dat het koelen van de blikjes waarschijnlijk teveel geld kost. Met die gedachte nemen we dan maar ijs in onze cola. Sorry GGD!!

10 januari 2012

Deze ochtend staat het bezoeken van de killingfields op ons programma. Met een tuktuk rijden we naar de fields. We hebben ons via internet al aardig verdiept in wat zich afgespeeld heeft en dit is niet mis!

De Killing Fields zijn gebieden waar tijdens het regime van de Khmer Rouge  grote aantallen mensen zijn vermoord en begraven. Het is een te lang politiek verhaal wat er precies gebeurd is maar in het kort komt het op het volgende neer. In 1975 kwam Pol Pot aan de macht als leider van de Khmer Rouge, een communistische partij. Onder zijn bewind werden stedelingen naar het platteland gestuurd om te werken in collectieve boerderijen. Binnen drie dagen waren de grote steden helemaal leeg. Men moest zeven dagen per week lange dagen werken en kreeg weinig te eten. Zo weinig dat veel mensen stierven als gevolg van te weinig voedsel. Geld, onderwijs, religie en privébezit werden afgeschaft. Pol Pot begon alle mogelijke tegenstanders van zijn regime te elimineren. Dat waren in de eerste plaats stedelingen en de intellectuelen. Zo werden artsen, docenten, ambtenaren en militairen geëxecuteerd. Maar ook mensen die een buitenlandse taal spraken, een bril droegen of zachte handen hadden werden gedeporteerd, gemarteld en geëxecuteerd. Tijdens deze periode die tot 1979 duurde werden ongeveer 2 miljoen mensen vermoord. Op een bevolking van tussen de 7 en 8 miljoen is dat onvoorstelbaar. Één op de vier mensen van een heel land is vermoord door hun eigen volk, door andere mensen uit datzelfde land. 

Er zijn veel van deze killing fields verspreid door het hele land met in totaal meer dan 20.000 massagraven. Wij zijn naar Choeung Ek geweest. Hier is een monument gebouwd om de slachtoffers te herdenken. Bij de ingang kregen we een audioguide mee. We volgden de uitgestippelde route en luisterden ondertussen naar de stem van iemand die het regime overleefd heeft. We kregen veel informatie over deze periode evenals persoonlijke informatie. Hoe iemand zoiets beleeft. We liepen langs plekken waar de gevangenen werden opgehaald voor hun laatste rit en langs massagraven. Over de massagraven is een houten dak gebouwd en er is eigenlijk niks te zien maar toch maakt het indruk. Wetende wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Soms komen er nog botten, tanden of kleren naar boven als het heeft geregend. Als je goed zoekt vind je nu nog steeds stille getuigen van de gruwelijkheden. Omdat kogels te duur waren, werd alles gebruikt waarmee je maar iemand kan doden. De achterkant van een geweer, een zeis, een stok of je werd levend begraven. 
We kwamen aan het einde van de rondleiding bij een boom aan. Hier werden kinderen, baby's tegen de boom dood geslagen. Toen deze plek ontdekt werd zat de boom vol haren en hersens. Wij konden hier niets meer van zien op een enkele tand na die nog onder aan de boom lag. Het monument is een gebouw in de vorm van een stupa waar alle schedels van de daar gevonden slachtoffers zijn opgeslagen. De schedels liggen achter glas en zijn dus zichtbaar. We zagen dat bijna alle schedels ingeslagen waren.
Dit alles maakte grote indruk op ons. Waarschijnlijk ook op de rest van de bezoekers gezien de sfeer die er heerste. Het was muisstil, sommige mensen huilden. 

Na de killing fields zijn we naar de Tuol Sleng gevangenis, ook wel bekend als S-21, gelopen. Dit is een tot gevangenis omgebouwde school waar tijdens het regime 20.000 mensen hebben vastgezeten onder erbarmelijke omstandigheden. De meeste mensen zijn vanaf hier naar Choeung Ek gebracht en vermoord. In deze gevangenis werden de gevangen gemarteld tot ze een "bekentenis" deden zich schuldig te hebben gemaakt aan wat dan ook. De kleinste dingen waren immers al genoeg reden om iemand te vermoorden. We bezochten de cellen waar de gevangen hadden vastgezeten. Aan de muur hangen zwart wit foto's van de gevangenen hoe ze zijn aangetroffen na de val van het regime. Alle gevangenen waren al overleden. In die vijf jaar hebben zeven mensen de gevangenis overleefd. We zagen de bloedvlekken nog op de grond evenals de bedden waar ze aan vastgebonden hadden gezeten. Van alle gevangen werd een foto genomen om er zeker van te zijn dat ze niemand over zouden
slaan. Deze foto's zijn nu allemaal opgehangen in de lege cellen. Ook dit maakte diepe indruk om al die angstige blikken te zien. Één van de overlevenden heeft hier een boek over geschreven en staat deze nog dagelijks te verkopen op het terrein. 

Het was ook echt verbazingwekkend om te horen dat Pol Pot, de Mao Zedong van Cambodja, na 1975 gewoon nog een goed leven heeft gehad en nooit terecht heeft gestaan voor zijn daden. In 1998 overleed hij op 82 jarige leeftijd. De Khmer Rouge werd na de genocide nog steeds erkend als regeringspartij van Cambodja door landen als de VS, Duitsland, Frankrijk etc. Ze hadden zelfs een zetel bij de Verenigde Naties. Er worden nu enkele kopstukken van de Khmer Rouge vervolgd en in 2010 is de eerste (de directeur van S-21) veroordeeld tot 35 jaar gevangenisstraf voor oa misdaden tegen de mensheid en marteling. 

Na het indrukwekkende bezoek aan de S-21 is het tijd voor iets luchtigers. We nemen een tuktuk naar het koninklijke paleis. Daar aangekomen hebben we nog een uurtje de tijd om het paleis te bezichtigen. We moeten dus iets meer tempo maken. Het paleis van koning Sihamoni ligt binnen een omringde muur en bestaat uit meerdere prachtige gebouwen met even mooie tuinen. De meeste gebouwen zijn toegankelijk voor bezoekers. We bekijken wat gebouwen waar veel boeddha's in staan. Erg mooi allemaal maar onze interesse gaat uit naar de zilveren Pagoda.
De vloer van deze Pagoda is bedekt met 5000 tegels van zilver en deze wegen samen 5 ton. Bij de ingang is een stuk van de vloer zichtbaar. Het grootste gedeelte van de vloer is ter bescherming afgedekt met kleden. In deze Pagoda staat een levensgrote Boeddha van echt goud. De Boeddha weegt 90 kilo en is behangen met 2086 diamanten. De Boeddha ziet er erg mooi uit. Helaas mogen we in de gehele Pagoda niet fotograferen. Dus helaas. 
Nadat we dit gezien hebben bekijken we nog wat andere pagoda's en besluiten dan dat het tijd is voor een drankje aan de rivier. Bij de rivier aangekomen zien we dat we in een ander gedeelte zijn van Phnom Penh dan gister. Er zijn tientallen restaurantjes en terrasjes. Overal hangen menukaarten en kan je koude drankjes krijgen. We zaten gister dus blijkbaar niet in het gedeelte waar veel toeristen komen. We zoeken een restaurantje uit met lounchestoelen en settelen ons hier met een aangenaam drankje. Na het bekijken van de prijzen op de menukaart merken we ineens dat we alle prijzen nu omrekenen naar Dong. We kijken dus niet meer hoeveel het in Euro's is maar rekenen de dollars om naar de Vietnamese Dong. Als de prijs ongeveer hetzelfde is als wat we in Vietnam aan Dong moesten betalen weten we of het duur is of niet. Best een rare tactiek, misschien zijn we aan het vervreemden van Nederland? 
Voor het eten zochten we een ander restaurant uit en we aten hier voortreffelijk. Fernan at de Khmer Curry en ik de kip met mango en cashewnoten. Omdat het zo lekker is nemen we ook de brownie met kokosijs toe en deze blijkt ook geweldig. Na het eten zijn we terug naar ons hotel gelopen. Onderweg zagen we een klein kraampje met allerlei gefrituurde beestjes. Het bleken tarantula's, slangen en embryo's van vogels te zijn. We hebben het aan ons voorbij laten gaan, we zaten nog zo vol van het toetje ;-)
Blijkbaar zijn we niet avontuurlijk genoeg want we hebben in Vietnam ook geen hond gegeten. Daar zijn we toch te westers voor. 
Met een geluksgevoel kijken we terug op de dag. Het was een hele mooie, leuke, interessante en leerzame dag met veel gemengde gevoelens.