Rotkinderen!

We hadden besloten om ons verblijf in Ho Chi Minh met één dag in te korten. Zo lopen we weer een dagje in op onze globale planning. Wij vonden HCM leuker dan Hanoi maar na twee dagen zijn we zo'n metropool wel weer zat. We zouden ons nog wel een dag kunnen vermaken met shoppen en stappen maar we proberen dat uit te stellen tot de laatste week van onze reis zodat we niet te veel mee hoeven te sjouwen. 

We zaten dus weer vroeg in een bus, ditmaal onderweg naar Can Tho. 
Can Tho ligt aan de Mekong en is de plaats bij uitstek om de Mekong delta te verkennen. Meestal word je na de busrit een paar kilometer buiten het centrum afgezet tussen de hongerige tuktuk drivers en taxi chauffeurs. Ditmaal werden we keurig naar het door ons opgegeven hotel gebracht. 

Na een verkennende wandeling rond het hotel, en het regelen van een boottocht voor de volgende dag, kwamen we bij een marktje terecht. We moesten ons echt inhouden om niet de halve markt mee naar huis te nemen. In deze markt zagen we ook een leuk restaurant waar we die avond hebben gegeten. We zaten heerlijk aan het water. 

Zondag 8 januari 2012

Het was weer eens vroeg, 5:00 uur om precies te zijn. We werden een half uur later opgewacht door een goedlachse vrouw. Onze gids en kapitein van de dag. We hadden een privébootje geregeld en vertrokken in alle vroegte om de Mekong delta te bekijken en twee drijvende markten te bezoeken. De reden dat we zo vroeg vertrokken is om de drukte van de toeristen te ontlopen en omdat de markten om 12:00 uur alweer weg zijn. Het was nog donker toen we vertrokken maar de zon komt hier veel sneller op dan Nederland. Hij gaat trouwens ook sneller en vooral vroeger onder. Tegen 18:00 uur is het hier alweer donker. 

We kregen ons ontbijt aan boord van het bootje, een ananas. De steel zat nog aan de ananas en de vrouw had hem op zo'n wijze gesneden dat je de ananas makkelijk kon opeten met je handen. Tijdens het varen had de vrouw van riet een bosje bloemen gevouwen. Later maakt ze nog twee vissen in een bakje, voor beide een armband en drie ringen. Een soort origamie maar dan met riet. 

Na anderhalf tot twee uur varen waren we bij de eerste markt. Het was totaal anders dan we verwacht hadden. We waren ooit al in Thailand naar een drijvende markt geweest. Dat was vrij toeristisch. Er werden daar net zoveel souvenirs verkocht als groente en fruit. Hier werd echt alleen groente, fruit en vlees verkocht. Je kon aan de mast zien wat van welke boot werd verkocht. Verkocht een boot ananassen dan hing er een ananas aan de mast. Er waren ook kleine bootjes die vlees verkochten of die ter plekke een warme maaltijd bereidden. Voor toeristen is het misschien een beetje saai want dit is echt een markt voor de lokale bevolking. Aan de andere kant is het wel leuk om een keer een 'echte' drijvende markt te zien. Onze gids kocht nog wat fruit voor ons bij één van de bootjes. Een dragon fruit en nog een soort die wij niet kennen. Het leek een beetje op een grapefruit maar het was minder bitter. Een dragon fruit is knalroze van buiten en de binnenkant lijkt op een witte kiwi. Erg lekker zijn deze. 

We zijn vervolgens nog naar een noodlefabriek geweest. Hoewel fabriek een groot woord is hiervoor. Deze noodles werden van rijst gemaakt. Eerst maken ze er een papje van. Van dat papje bakken ze pannenkoek die ze vervolgens weer in reepjes snijden. Na de noodlefabriek zijn we naar een tweede markt gevaren. Dit was eigenlijk niet het woord markt waard. Het waren maar een paar bootjes die ook weer uitsluitend groente en fruit verkochten. Een exacte kopie van de eerste markt maar dan kleiner. 

Iets later werden we aan de kant gezet om een stukje door een dorpje te lopen. We liepen daar langs de groene rijstvelden die we in het noorden niet hebben kunnen zien. In het zuiden kunnen ze door de betere weersomstandigheden drie keer per jaar oogsten. Na even gelopen te hebben kwamen we twee kinderen tegen van 4 en 5 jaar. Zij kwamen met uitgestrekte armen en opgehouden handen op ons afgelopen. Nu zien we wel vaker bedelaars (hoewel dit de eerste in Vietnam waren) maar deze twee maakten het wel heel bont. De handjes grepen namelijk meteen naar de tas die Linda om haar nek had hangen. Hier waren wij natuurlijk niet van gediend. Toen we dat ook duidelijk maakten, schopte één van de twee Linda ook nog eens! Wat een brutaliteit. 

Voor de lunch stopten we bij een leuk restaurant aan één van de vele smalle zijtakken van de rivier. Hier kon je alleen met een kleine boot komen en dus niet als je een tour boekt met een groep van meer dan 4 personen. We gingen zitten en kozen wat van de menukaart. Vervolgens vroeg de ober of de gids ook iets te eten mocht. De gids keek ons hierbij zielig aan. Ze was de hele ochtend heel vriendelijk geweest dus dan zeg je ook geen nee. Maar we voelden ons wel een beetje in de maling genomen. De gids bestelde iets uit zeg maar dezelfde prijscategorie als wij hadden gedaan. De ober bood Linda ook een massage aan. Wij dachten, naïef als we zijn, dat de ober gewoon even de schouders zou doen. Toen hij na vijf minuten nog steeds bezig was, bekroop ons het gevoel dat wij hiervoor moesten betalen. Hier wordt van te voren natuurlijk niks over gezegd. Linda bedankte de man dus maar snel want anders zou hij gerust nog een half uur doorgaan. Hij vroeg nog wel 30.000 dong maar die hebben we niet betaald. Moet hij maar van te voren duidelijk maken wat zijn bedoeling is. 
De gids zat ondertussen lekker te smullen aan tafel bij het personeel van het restaurant. Toen ik daar langs liep om naar het toilet te gaan, zag ik dat zij helemaal niet at wat zij besteld had. Ze zat gewoon het goedkoopste te eten wat je kan krijgen. Drie keer raden wat er op de rekening wordt gezet, niet haar noodlesoepje. De rest stopt ze zeker in haar zak. Nou niet bij ons. Op de rekening stond inderdaad het duurdere gerecht maar ook haar drinken en twee keer een doekje die we hadden gekregen om onze handen schoon te maken. We hebben ons eten en drinken en het geld voor een noodlesoep betaald. Ze zeiden er verder niks van dus ze wisten zelf donders goed dat het niet klopte. 
Maar goed, niet te druk om maken verder. Ze proberen hier elke keer wat. Je moet er gewoon op letten en er wat van zeggen als het niet klopt. De rekening klopt één op de twee keer sowieso niet. Telkens rekenen ze wat extra of tellen ze verkeerd op. 

Na de boottocht hadden we nog even tijd voor een drankje en een potje yathzee op een terras. Het dobbelen werd met grote belangstelling gevolgd door het bedienend personeel. 

Laat in de middag gingen we met een busje naar Chao Doc. Vanaf daar zouden we de oversteek naar Cambodja maken. Wat bleek?! We zaten met een beroemdheid in de bus! De enige echte Michael Schumacher zat achter het stuur!! Wat een mongool die chauffeur. Nu rijden wel meer chauffeurs als een idioot in Vietnam maar dit sloeg alles. Linda durfde niet te kijken en ik kon alleen maar naar de weg kijken. De bijrijder hing de hele tijd met zijn hele bovenlichaam uit het raam te schreeuwen dat iedereen aan de kant moest. Dat had totaal geen zin want de andere weggebruikers hadden simpelweg geen tijd om te reageren. Maar we zijn wel heelhuids aangekomen. Onze onderbroeken hebben we weg kunnen gooien.