Happy birthday to me!

En daar zit je dan op je verjaardag zeven uur lang in een bus naar Ho Chi Minh het vroegere Saigon. 
Rond 15:00 kwamen we aan in het warme Hoi Chi Minh. Fernan was dit keer ook weer zo lief om een hotel te gaan zoeken. Ik had de zware taak om op de tassen te passen. Dit dan wel op een terrasje met een papayashake. 
Na 30 minuten had Fernan een hotel gevonden. Dit keer twee keer zo duur als we normaal uitgeven maar de hotels zijn hier veel duurder. 
Bij aankomst in het hotel werd er gelijk happy birthday geroepen. Fernan had verteld dat ik jarig was en de mensen van het hotel speelden hier gelijk leuk op in. De kamer zag er wel erg netjes en gezellig uit. Toch net iets extra's voor mijn verjaardag 
's Avonds tijdens het eten leerden wij een Nederlands stel kennen Onno en Noor. Gezellig mee zitten praten en ze nodigden ons uit om nog een drankje in een kroeg te drinken. 
Natuurlijk wel zo leuk om nog even een drankje te doen op je verjaardag. Na een gezellige avond hebben we om twee uur afscheid van elkaar genomen aangezien Onno en Noor die dag vroeg op moesten om naar Thailand te vliegen en wij vroeg op moesten om naar de Cu Chi tunnels te gaan. 
6 januari 2012
De Cu Chi tunnels liggen op twee uur rijden van Ho Chi Minh. Wat verder weg lijkt dan het is want Door de enorme chaos in het verkeer doe je lang over een klein stukje. 
Het verkeer in Vietnam is een apart verhaal. Regels bestaan er volgens ons niet. In ieder geval wordt er niet op gehandhaafd.  Het enige wat telt is her recht van het sterkste. Alle bussen gaan dus voor op het andere verkeer, maakt niet uit waar ze vandaan komen en of ze een heel kruispunt vastzetten. Als voetganger ben je hier niks. De zebrapaden die er zijn liggen hier alleen als versiering van het wegdek. Denk maar niet dat je voorrang krijgt. Je moet gewoon de weg tussen het drukke verkeer oplopen en je om de auto's en brommers heen manoeuvreren. Soms zie je ze zo op je af komen rijden maar toch weten ze altijd net langs je te rijden. 
Ook het trottoir is niet alleen voor voetgangers bedoeld. Het lijkt meer een parkeerhaven voor de brommers. Dan zou je verwachten dat je die brommers netjes tegen de gevel parkeert maar dat is niet zo. Ze worden haaks op de stoep geparkeerd. Dit betekent dus dat je regelmatig over de rijbaan moet lopen omdat er brommers geparkeerd staan. Mocht je onverhoopt wel een keer een stuk achter elkaar op het trottoir kunnen lopen dan hebben de brommers dit ook in de gaten. Om de file van brommerrijders te ontlopen racen ze over het trottoir heen. Als je dit allemaal weet verbaast het je toch dat we, tijdens het schrijven van dit verhaal, nog heel zijn. 
Maar goed het tunnelcomplex van C Chi is een 300 km immens netwerk van ondergrondse tunnels. De tunnels lopen door heel Vietnam maar het grootste complex ligt hier. De tunnels werden gebruikt tijdens de Vietnamoorlog.
Er werden indien mogelijk verschillende niveaus gegraven, vaak met elkaar verbonden door deuren die met boobytraps waren beveiligd. De gangen waren smal, volgden vaak een zigzag patroon en hadden vaak bochten ter bescherming tegen explosies. Regelmatig werd er ook een doorgang in U-vorm gebruikt die vol water stond om de verspreiding van gifgassen tegen te gaan in de tunnels (waterslot). De tunnels waren bezaaid met allerlei valkuilen om ongewenste indringers te verjagen: granaten, scherpe bamboestokken, giftige slangen, valse doorgangen die leidden naar een tot de tanden bewapende guerrillastrijder.
De tunnels vormden een wereld op zich: er waren ondergrondse werkruimtes waar niet ontplofte Amerikaanse munitie werd omgebouwd tot boobytraps, hospitalen met operatiezaal, slaap- en eetruimtes, vergaderzalen, wapen- en voedselopslagplaatsen en zelfs theaters waar door de Vietcong poëzie werd voorgedragen of toneel werd gespeeld. De Vietcong waren heel vindingrijk. Zo kookten zij vroeg in de ochtend of in de avond omdat het dan buiten mistig was en de rook van het vuur dan niet opviel. Ook waren de gaten waar de rook uit de grond kwam soms kilometers verwijderd van de plek waar werd gekookt. Bij de luchtgaten legden ze pepers neer zodat de honden van de Amerikanen hen niet konden opsporen. De zool van de sandalen van de Vietcong zaten omgekeerd op hun sandalen  zodat het net leek alsof ze de andere kant op hadden gelopen. Het zand van de uitgegraven tunnels gooiden ze in de rivier, in de kraters van bommen of in de rijstvelden. Zo konden de Amerikanen niet zien waar er was gegraven. 
De levensomstandigheden voor de Vietcong in de tunnels waren ongelooflijk zwaar. De lucht om te ademen was er slecht, ondanks de ventilatieschachten die naar de oppervlakte waren gegraven. Voedsel was vaak ontoereikend en het bedierf snel in de slechte omstandigheden. Het krioelde in de tunnels van ongedierte, muggen en parasieten en dat leidde vaak tot irritaties van de huid. Velen hadden ook last van een ernstig tekort aan vitamines en aan zonlicht. De Vietcong brachten bijna steeds de dag ondergronds door om 's nachts hun schuilplaatsen te verlaten en strijd aan te gaan tegen de Amerikaanse soldaten en dan weer in het niets te verdwijnen, vaak tot grote verbazing van de Amerikanen.
Na enkele operaties begonnen de Amerikanen het bestaan en het belang van de tunnels in te zien. Er werden toegangen tot het complex ontdekt door granaten met gekleurde rook in de tunnels te gooien. Ook al weet je waar enkele toegangen zich bevinden het was toch niet makkelijk om de tunnels in te komen en de Vietcong te pakken.  
Geprobeerd werd om de tunnels op te blazen met explosieven, maar door de hardheid van de ondergrond en door de vele bochten in de tunnels die het effect van explosies minimaliseerde lukte dit niet. De Amerikanen stuurden afgerichte honden in de tunnels maar deze dieren werden bijna steeds gedood door de strijders of door de boobytraps. Ook aanvallen met traangas mislukte door de watersloten. 
Er werd pas echt schade toegebracht toen het gebied werd gebombardeerd met B-52 vliegtuigen. 
Met al deze wetenschap gingen wij de tunnels in. Gelukkig zijn de gangen wel iets verbreed want wij zijn een stuk groter dan die Vietnamezen. Toch was het erg krap en benauwd. We hebben ons een meter of 40 onder de grond voortbewogen toen we wel weer graag naar boven wilden om goed te kunnen ademen en rechtop te staan. Het was ongelooflijk hoe zij dit al die tijd volgehouden hebben. 
Wij vonden ondanks dat het gebied erg toeristisch is het een hele interessante dag.
Na de tunnels zijn we weer terug naar Ho Chi Minh gegaan. Daar hebben we het War Remnants Museum bekeken. Voor het museum staan diverse voer- en vliegtuigen van de Amerikanen. In het museum maakte de fotoreportage de meeste indruk op ons. Op de meeste foto's waren gruwelijke taferelen afgebeeld. Zo zag je mensen die omgekomen waren of gemarteld werden. 
In de avond hebben we een stadswandeling gemaakt. We kwamen in een chique buurt van Ho Chi Minh. Het verschil met de rest van de stad was duidelijk zichtbaar. De gebouwen ware