Are you ready to fly?

Vandaag met de bus naar Dalat. Dalat is gelegen in Central Highlands. De omgeving zou daar erg mooi moeten zijn. Omdat het hoog gelegen is, is het er volgens de Lonely Planet ook weer kouder. Eigenlijk hebben we toch echt behoefte aan warmte en korte broeken maar omdat we Dalat toch niet willen overslaan besluiten we toch te gaan. 
De reis naar Dalat is een schitterende reis door de bergen. De omgeving is groen en alle bergen zijn geheel begroeid met bomen en planten. Tientallen watervallen komen langs de weg naar beneden. Ondertussen begint het ook erg warm in de bus te worden. Hoe verder we komen hoe warmer het wordt. Op een gegeven moment is het bijna niet meer uit te houden in de bus en wensten we dat we even onder een waterval konden afkoelen. De thermometer in de bus geeft 32 graden aan maar we klagen niet. Eindelijk is het heerlijk weer. 
In Dalat aangekomen eerst op zoek naar een hotel. Dat wil zeggen Fernan op zoek naar een hotel en ik naar een verfrissend drankje. Blijkt toch nog helemaal niet zo makkelijk te zijn. Het vierde tentje dat ik bezocht had pas een koud blikje cola. De rest biedt alleen warme drankjes aan. 
Fernan komt terug nadat hij een aantal kamers bekeken heeft en vertelt dat de 'our pick' uit de Lonely Planet inderdaad de beste keus is. 
Bij het hotel krijgen we de sleutel van de kamer die Fernan zojuist bekeken heeft.  In onze kamer aangekomen zeg ik tegen Fernan dat het in de kamer naar poep stinkt.  Fernan is verkouden en ruikt niks. Hierop wilde Fernan mij de kamer en badkamer laten zien. Bij het openen van de badkamerdeur hoort hij ineens iemand met een Chinees achtig accent zeggen. Sorry, sorry five minutes. Blijkt er dus iemand op onze wc te zitten poepen. 
Nou wij waren echt verbaasd en vonden dit belachelijk. Hierop de hotel dame erbij gehaald. Die keek ook raar op en vertelde dat dit een gast uit de naast gelegen kamer was. De man wilde blijkbaar zijn eigen wc niet bevuilen!
Hierop een andere kamer gekregen.  Hilariteit alom. Elke keer als we langs de man zijn kamer kwamen zeiden we vieze poepert. 
Vervolgens het stadje in gegaan wat ons op het eerste gezicht niet beviel. Al heel snel bleek dit een verkeerde indruk te zijn want Dalat is erg leuk. 
We hebben een canyoing tour voor de volgende dag geboekt. We gaan dan van meerdere bergen en watervallen abseilen. Spannend maar erg veel zin in!

Vervolgens na veel getwijfeld te hebben besloot Fernan om naar de kapper te gaan om zijn haar eraf te laten halen. Eerst nog even Sabine gewhatsappt om advies te vragen. Daarna toch besloten om het te doen. En nu ga ik dus door het leven met een kortgeknipte man. 
Door alle spanning had ik waarschijnlijk hoofdpijn gekregen. We besloten snel ergens wat te gaan eten. Tijdens het eten voelde ik me steeds minder lekker.  Halverwege mijn maaltijd heb ik Fernan in het restaurant achtergelaten zodat ik mijn bed in kon. Was hij de gelukkige die ook mijn bord leeg mocht eten. 
In Dalat was al een week het bloemenfestival bezig. Vandaag was de laatste dag van dit festival. Fernan heeft dit alleen moeten bekijken. Er was een groot podium op een plein waar allerlei artiesten (voornamelijk zangers en zangeressen) optraden. Dit werd ook live op tv uitgezonden. De weide omgeving was afgezet zodat je een keer geen last had van het verkeer. Er was een soort nightmarket waar de gebruikelijke spulletjes werden verkocht. Naast de eetkraampjes had je ook nog wat schilders die typisch Vietnamese schilderingen of een portret maakten. Er waren overal bloemen neergezet en langs de weg stonden verschillende grote figuren van bloemen gemaakt. Het was een gezellige drukte. Na nog een kleinigheidje voor Linda haar verjaardag te hebben gekocht ben ik (inmiddels is dat Fernando, we zijn net de Nederlands Nicci French) naar het hotel gegaan om te kijken of het weer wat beter ging met Linda. Gelukkig was dat het geval. De volgende dag zouden we fit aan de dag moeten beginnen. 

Woensdag 4 januari 2012

We werden bij ons hotel opgehaald door twee Engels sprekende, en ditmaal ook redelijk verstaanbare, gidsen voor de canyoing tour. We werden vergezeld door twee jongens uit Canada, Michel en Dominique. Het was een klein stukje rijden naar de startlocatie. Daar kregen we een zwemvest, helm, en harnas voor het abseilen. Linda en ik kregen ook nog schoenen omdat wij onze eigen schoenen niet nat wilden maken. We moesten immers de volgende dag weer verder en dan zouden onze schoenen nog niet goed droog zijn. Gelukkig voor mij was maat 44 de grootste maat die ze hebben. Precies goed, alhoewel één van de schoenen volgens mij maat 43 was met enkel een zooltje erin waar maat 44 op staat.  
Vanaf daar gingen we met een rodelbaan dwars door de bomen en struiken naar beneden. Hier gingen we eerst het abseilen oefenen. We kregen duidelijke instructies en het werd voorgedaan door één van de gidsen. Het geheel maakte een professionele indruk. Na de eerste oefeningen die goed verliepen liepen we naar het eerste echte abseilpunt. Naast een waterval moesten we 15 meter abseilen. Onderaan kwam je in het water terecht en moest je naar de kant zwemmen. Er werden foto's gemaakt door de gidsen met onze camera's. Wij konden dat niet zelf doen want wij lagen het grootste gedeelte van de dag in de rivier en een waterdichte zak vertrouwen we niet meer. Oh ja, ons cameraatje dat in Vang Vieng nat was geworden en het toen begaf, deed het weer na een paar dagen. Maar nu was de batterij leeg! Echt super stom dat we dat niet nagekeken hebben. Net op zo'n dag als deze. Het spectaculairste moest nog komen. Gelukkig mochten we de camera van de Canadezen gebruiken. De gids heeft met hun camera ook foto's van ons gemaakt en die mailen zij naar ons als ze weer terug zijn in Canada ergens eind januari. 

Na de eerste echte afdaling gingen we onder de waterval staan voor een 'massage' zoals zij het noemden. Wat een kracht heeft zo'n waterval. Je wordt gewoon weggeblazen. We maakten hier ook onze eerste sprong. Van vier meter hoogte sprongen we in het water. Naar het volgende abseilpunt moesten we een stuk lopen. Er waren geen paden hier dus we moesten best klauteren hier en daar. Het tweede abseilpunt was weer een stukje hoger en eindigde ook in het water. Het abseilen ging ons wel goed af. We hoefden niet lang te wachten, ook omdat we maar met z'n vieren waren. 

Nu moesten we ons laten meevoeren door de rivier door gewoon te blijven drijven. Met een reddingsvest is dat een koud kunstje. Na even rondgedobberd te hebben begon de stroming steeds sterker te worden. Op de plek waar het echt wild werd zat een gids ons op te wachten. We moesten onze armen gekruist voor onze borst houden. De gids hield ons tegen en zei dat we zo moesten blijven liggen, ontspannen en vooral niet rechtop gaan zitten. Daarna liet hij ons los. En daar gingen we, zo de waterval af!! Het deed geen pijn. Als je terug keek naar waar je vanaf was gegleden begreep je er niks van. Het water had de rotsen in al die jaren helemaal glad gemaakt en nu was het net een glijbaan. Dominique wilde toch kijken waar hij naar toe ging en kwam tijdens het glijden omhoog waardoor hij verkeerd neer kwam en zijn arm bezeerde. Niets ernstigs gelukkig maar het liet wel zien dat je de gidsen echt moest vertrouwen en goed moest luisteren naar de instructies. Ze vroegen of we nog een keer wilden. Linda vond één keer wel genoeg en spaarde zo haar rug een beetje en ik wilde wel nog een keer. Nu moest ik met mijn hoofd eerst en op mijn rug. Echt gaaf dat waterval glijden! 

Het was weer een stuk lopen naar het laatste punt. Een waterval van 25 meter hoog waarvan we gingen abseilen. Maar eerst gingen we hier bij die schitterende waterval, waar ook nog eens helemaal geen toeristen kwamen, lunchen. Heerlijk rustig midden in de natuur. De lunch was meer dan prima, broodjes, beleg, bergen fruit, cocaïne en heroïne. Althans dat wilden de gidsen, die vandaag hun lolbroek aan hadden, ons doen geloven. Ze hadden een mengsel van zout en peper en een mengsel van zout en chilipoeder meegenomen. Dat kaatste eten ze hier met ananas. Wij hebben dat ook geprobeerd en het is inderdaad erg lekker zo. 

Na de lunch ging het dan echt gebeuren. We kregen een extra instructie. De eerste helft zou heel glad zijn en mochten we onze voeten niet optillen. We moesten als Michael Jackson al moonwalkend naar beneden. Halverwege zou je het meeste last krijgen van het water. We kregen de instructie om dan omlaag te kijken en door te gaan met de afdaling tot we een sein kregen. Op dat moment moesten we alles los laten en zouden we van vier meter hoog in het water vallen. Dit was omdat de rotsen het laatste stuk terug naar binnen liepen en het dus onmogelijk was om daar nog te abseilen. 
Ik ging als eerste en merkte meteen dat het inderdaad erg glad was. Je moest echt je voeten goed neerzetten en langzaam naar beneden lopen/schuiven. Ik voelde de kracht van het water mijn voeten opzij duwen. Halverwege werd het behoorlijk zwaar. Alsof ik in een oneindige golf stond. Ik moest echt kracht zetten om te blijven staan en dacht nog tijdens de afdaling aan Lin. Ik was best bezorgd als zij dit ook ging doen. Ik hoorde de gids roepen en hij zei dat ik alles los moest laten. Ik dacht: nu al? Ik zit nog veel hoger dan vier meter. Maar ik liet toch alles maar los. Zij zullen het wel weten. Ik kwam met mijn kont tegen de bodem maar verder ging alles goed. Ik had het overleefd. 

Linda stond nog boven en vroeg me hoe het was. Ik zei dat ik het zwaar vond en maakte Lin daarmee onzeker. Anders maar eerst afwachten hoe het Dominique vergaat. Dominique lijkt qua uiterlijk en motoriek op Screech van de tv-serie Saved by the bell en weegt hoogstens 60 kilo. Als hij het kan, kan jij het ook. Dominique had erg veel moeite met de waterval en trok moeilijke bekken maar het lukte hem toch. De gids zei ook dat Lin het zou kunnen dus daar ging ze. En eerlijk is eerlijk, Lin deed het geweldig. Ik ben echt zo trots op haar. Toen de gids Lin riep omdat ze zich moest laten vallen, keek Lin naar beneden en zei: NEE?! Lin dacht dus hetzelfde als ik, nu al? Na een bevestiging van mij dat dit toch echt het moment was om los te laten deed Lin het ook. Plons! Ook Lin had het gered. 

Are you ready to fly? Vroeg de gids. We wisten dat er nog één sprong het water in op het programma stond. Van veertien meter hoogte! We liepen nog een stuk totdat de gidsen zeiden: hier is het, spring maar. Wij dachten dat ze een geintje maakten. Dit was zoooo hoog!!!! Lin zei: jij gaat hier toch niet vanaf springen? Ik zei resoluut van niet. Ik dacht echt dat het een geintje was. Ik vroeg vanaf waar we moesten springen. Je kon daar nog een stukje naar beneden klimmen en vandaar was het ook recht naar beneden. Nee dat is voor de vrouwen was het antwoord. We moesten een aanloop nemen en springen want anders zouden we op de rotsen terecht komen. Het liep er schuin af. Één gids zou het voor doen. De ander zei: if he jumps just follow him, if he dies don't follow him. En ja hoor, die gek neemt een aanloop en sprong zo de diepte in. Hij verdween onder het wateroppervlak en kwam drijvend met zijn armen opzij weer boven. Zogenaamd dood. Echte grapjassen waren het. We hebben zoveel lol gehad. Linda zei meteen dat ze het niet ging doen en bood haar diensten als fotograaf aan. Michel sprong ook dus toen kon ik niet achterblijven. Ik besloot ook te springen. Gewoon verstand op nul en gaan. Na de sprong, die goed was gegaan, vertelde Lin me dat de foto niet optimaal was gelukt en of ik nog een keer wilde springen. De tweede keer is altijd minder eng dus daar ging ik nog een keer. Dit keer was de foto perfect. Ik hoop dat we de foto's nog gemaild krijgen. Dan zetten we ze meteen online. 

Als laatste moesten we nog terug lopen naar het punt waar we zouden worden opgehaald. Dat was meer een klim, een korte heftige klim. Boven konden we even in de zon drogen tot de auto ons kwam ophalen. We hebben echt heel mooi weer gehad en dit was het leukste wat we tot nog toe hebben gedaan deze reis. Echt een topdag! 

In het stadje hebben we nog genoten van een Vietnamees wijntje. De volgende dag zouden we naar Ho Chi Minh Stad (het vroegere Saigon) gaan. Het tegenovergestelde van de natuur in Dalat.