Busrit from hell

In de ochtend aten we nog één keer vers bruin brood voordat we weer met de veerboot naar Parapat vertrokken. Vanuit Parapat zouden we met een 16 uur durende busrit naar Bukittinggi rijden. We hadden al gehoord dat de bussen slecht zijn, ook al heb je de executive bus, en dat de weg naar Bukittinggi ook erg slecht is.
Bij het busstation aangekomen zagen we onze bus. Het was een kleine touringbus die er behoorlijk slecht uitzag. De bagageruimte moest afgesloten worden door een schroevendraaier tussen de klep en het vaste deel van de bus te steken.
In de bus hebben we de best mogelijke plekken uitgezocht. Maar van de meeste stoelen kon de rugleuning niet naar achter, er was weinig (soms helemaal geen) beenruimte en het was niet echt schoon. We zagen het allebei even niet meer zitten. In deze bus 16 uur en de hele nacht doorbrengen. We hebben nog gedacht om deze bus niet te nemen maar de andere bussen zijn hetzelfde. Er zat dus niks anders op dan moed te verzamelen en de bus in te gaan. We zijn beiden op twee plekken gaan zitten zodat we wat meer ruimte hadden. De eerste twee uur was de bus nauwelijks vol maar na twee uur dreigden we toch wel onze twee plekken pp kwijt te raken. Het begon erg druk te worden en ook de hele bus werd weer volgestampt met bagage. In zuid oost Azië is het heel normaal om in de bus te roken en laat nou ook iedereen roken hier, heerlijk :-(.
Toch hadden wij de luxe in dit krot om onze twee plekken pp te houden. Hierdoor mochten wij zeker niet klagen.
De weg was verschrikkelijk. Ik denk dat nog nooit iemand zoiets heeft meegemaakt. Over een weg kan je ook niet spreken want er ligt alleen zand met keien waar enorme grote gaten in zitten. Je wordt dus de hele tijd heen en weer geslingerd. De bus schommelde zo heen en weer dat het ons verbaasde dat de bagage niet van het dak af viel of de bus op zijn kant viel.
Erg lekker hebben we dus niet gezeten en Linda was blij dat ze haar reispillen had ingenomen.
Rond 20:00 uur maakten wij een stop. Eindelijk wat eten dachten we aangezien onze lunch ook alleen maar uit koekjes bestaan had. Het tentje waar we stopten stelde niks voor. Je kon er niet eens wat te eten krijgen. Wel stond er wat fruit op tafel. We kregen van de buschauffeur wat fruit. Wat het voor fruit geweest is weten we niet maar het had een harde donkere schil met stekeltjes. Ja en hoe moet je dat dan eten? Soms voel je je zo onhandig. De buschauffeur liet zien hoe je de vrucht moest pellen. Het is moeilijk te beschrijven hoe de vrucht eruit zag en smaakte maar er zaten harde partjes in waarin weer een pit zat. De eerste happen waren niet echt lekker maar na een paar stukjes geproefd te hebben begon Linda het wel oké te vinden. Honger maakt bruine bonen zoet zullen we dan maar zeggen. Fernando voelde zich helemaal niet lekker. We dachten dat dit misschien door de rit kwam reisziek? Naast het fruit nog instant noodles gegeten aangezien dit het enige was dat ze verkochten. We vroegen ons af hoe de chauffeur dit toch deed. Hij had nog een lange reis te gaan en moest toch ook eten? Maar zonder dat hij gegeten had gingen we de bus weer in. Toen we weer in de bus zaten zagen we dat de bus vergeven was met beesten. We zagen dat deze over de grond en de zijkanten van de bus kropen. Het leek een kleinere soort kakkerlak. Echt zo vies!! Wat een verschrikkelijke bus!
Na vijf minuten rijden bleken we weer te stoppen maar nu wel bij een tentje waar je eten kon krijgen. Haha we waren dus te vroeg geweest.
Het eten zag er hier niet lekker uit. De mensen eten hier trouwens ook met de handen. Ze gebruiken hun rechterhand om te eten. Pakken eten op en schuiven met hun duim het eten hun mond in. Als je linkshandig bent moet je een lepel gebruiken. Een linkerhand is onhygiënisch. Dit omdat ( we hebben het alleen gelezen) ze hun linkerhand gebruiken om hun kont mee schoon te maken na het poepen. Ze gebruiken hier geen wc papier!!!
Het eten hebben we gelaten voor wat het was. Fernan voelde zich heel slecht en ik had geen zin om met met mijn handen rijst te pakken, deze dan door een soort soep te halen en vervolgens je mond in je schuiven met je duim.
Fernan voelde zich ondertussen nog slechter (duizelig, misselijk en zich zwak voelen) en bleek zwaar aan de diaree te zijn. Gelukkig hebben wij wel altijd een wc rol bij ons en hoefde hij niet zijn linkerhand te gebruiken!!
Nadat hij drie keer naar de wc geweest was in 10 minuten tijd begonnen we ons toch wel zorgen te maken. Hoe moest hij dat nou de komende uren in de bus doen? We moesten nog ongeveer acht uur reizen. We hebben gedacht om niet verder te reizen en hier ergens een hotel te nemen maar we zaten in de middle of nowhere, geen hotel te bekennen. Nadat we op het kaartje in de Lonely plannet gekeken hadden kwamen we erachter dat er tot Bukittinggi ook helemaal geen plaatsjes kwamen waar we konden overnachten. Er zat dus niks anders op dan met twee paracetamol op de bus weer in te gaan.
Gelukkig viel Fernan snel in slaap. Nadat hij wakker werd voelde hij zich iets beter. De resterende uren zijn we om het half uur wakker geworden. Gelukkig hield de buschauffeur van classic rocksongs. Hotel California, November Rain, Bohemian Rhapsody, Smells Like Teen Spirit, alle klassiekers kwamen voorbij. Om 05:30 uur kwamen we aan in Bukittinggi, nou ja drie km buiten de stad dan. We hadden de busrit from hell overleefd. Vanaf daar achter op een brommer"taxi" gestapt om midden in de nacht een hotel te zoeken. Bij het derde hotel dat we bezochten was het raak en konden we nog even een aantal uurtjes slapen.

28 januari 2012

Om 10:00 uur zijn we ons bed uitgegaan om het plaatsje bukitinggi te bekijken. We hadden besloten om een rustig dagje te houden aangezien Fernan nog steeds ziek was. We hebben ontbeten met een pannekoek en verder het stadje bekeken. Bukitinggi is een leuk stadje dat gelukkig een stuk schoner is dan Berestagi. Een aantal bezienswaardigheden bekeken waaronder een Nederlands fort. Daar moesten we weer met heel wat mensen op de foto. Ook met een heel gezin inclusief baby. Nou dan wil ik ook de baby vasthouden. Ik klapte in mijn handen en wees naar de baby om aan te geven dat ik die wel wilde vasthouden. Hup ik kreeg zo het kindje in mijn armen geschoven. Geen probleem, ze vonden het juist erg leuk.
We hebben ook gehoord dat het hier aanzien geeft als men westerse vrienden heeft. Iedereen wil dus op de foto met westerse mensen zodat ze kunnen doen alsof ze bevriend zijn met hen. Nou deze foto met de baby in mijn armen was dus erg geslaagd voor hun aanzien.

Hierna zijn we teruggegaan naar het hotel om nog even op bed te liggen. Het panoramische uitzicht over de stad bekijken we een andere keer. Zo een nachtbus en ziek zijn hakt er aardig in.
Het grappige is dat Fernan tot Marokko altijd over een ijzig sterke maag beschikte. Ik was het altijd die ziek werd en spugend door de vakanties ging. De rollen lijken nu omgedraaid. Tot nu toe heb ik nergens last van (even afkloppen). We snappen alleen niet hoe Fernan ziek kan zijn aangezien we de afgelopen dagen in nette tentjes gegeten hebben en we ook nog eens hetzelfde gegeten hebben. Misschien toch de verse jus d' Orange van Fernan?

29 januari 2012

Vandaag gaan we naar Lake Maninjau.
Dit is een vulkanisch meer dat prachtig moet zijn. We nemen eerst een minibusje naar het station en vandaar gaan we met een andere bus verder. Het is 1,5 uur rijden naar Lake Maninjau. Je moet eerst een berg op om vervolgens via 41 haarspeldbochten naar beneden  bij het meer te komen. De haarspeldbochten zijn genummerd. Vanaf boven gezien is het meer prachtig maar beneden bij het meer aangekomen is het iets minder mooi. We strijken bij een restaurantje neer en eten hier patatjes en spelen een potje Yatzee. Dit allemaal met het uitzicht op het meer. Het enige nadeel is dat we lek worden gestoken door muggen. We besluiten weer verder te lopen en zien hoe een man zijn aapje in een palmboom laat klimmen om kokosnoten te plukken en naar beneden te gooien. Het is erg grappig om te zien en je moet uitkijken waar je staat want die kokosnoten komen met een klap neer! Nooit geweten dat de aapjes die uit de boom haalden.
We lopen een stukje en zien een restaurantje met zonnebedden. Dat ziet er goed uit en gaan hier lekker van genieten. Het is echt enorm heet in de zon dus na een uurtje nemen we ons toevlucht in de schaduw. We willen van boven op de berg foto's maken. We willen wachten op een busje die ons naar boven kan brengen. Vanaf daar pakken we dan weer de bus terug naar Bukittinggi.
Een man wil ons helpen en regelt een toevallig voorbijkomende auto om ons naar boven te brengen. De menen vragen hier 4000 irp 0,36 cent voor. We stappen in en geven aan waar we eruit willen. Daar aangekomen willen we betalen maar geeft de vrouw ineens aan dat het 40.000 is. Voor 17.000 p.p. zijn we op de heenweg van Bukittinggi naar het meer gereden dus dit is erg duur. Wij geven aan dat dat niet de afspraak was maar ze besluit het geld uit onze hand te trekken. Ik moet mijn best doen om het weer terug te pakken. We geven 4000 en zeggen dat het dit is of niks. Ze besluit het geld toch maar aan te nemen. Sommige mensen! We lopen naar één van de tentjes aan de weg die prachtig uitzicht biedt over het meer. Het is wel heel simpel allemaal en er zijn geen gekoelde drankjes. Dan maar wat water want een warm flesje cola is ook niks. Na wat foto's te hebben gemaakt regelt een Nederlands sprekende man (er zijn toch behoorlijk wat Indonesiërs die een aardig woordje Nederlands spreken) een auto naar Bukittinggi. Weer geen officiële taxi of openbaar vervoer maar gewoon iemand die bereid is om tegen betaling wat mensen mee te nemen.